William West werkt bij de Times-Post als International Affairs Reporter. Hij mag voor zes weken naar Ecotopia, een gebied dat zich twintig jaar eerder afscheidde van de rest van de Verenigde Staten en zeer spaarzaam is met contacten naar de buitenwereld. Dit boek omvat een persoonlijk reisverslag dat Weston bijhoudt zowel als de verslagen voor de krant. Weston weet dat op de achtergrond politieke belangen meespelen. De bedoeling is dat Weston informeel tot een kritische waardering komt van het leven in Ecotopia in het belang van betere relaties met het land.

"Still, an important opening in our foreign policy — lots of weighty arguments for it. Heal the fratricidal breach that rent the nation—so the continent can stand united against rising tides of starvation and revolution. Hawks who want to retake “lost lands of the west” by force seem to be growing stronger—need neutralizing. Ecotopian ideas are seeping over the border more dangerously—can’t be ignored any longer, might be detoxified by exposure. Etc.
Maybe we can find a hearing for proposal to reopen diplomatic relations; perhaps trade proposals too. With reunification a gleam in the eye."(8)

Het punt is dat er zo veel verhalen de ronde doen over Ecotopia dat Weston zelf ook nieuwsgierig is geworden naar hoe het er werkelijk is. Hij laat dus zijn vrouw Pat en de kinderen voor zes weken achter en ook zijn minnares Francine en vertrekt naar het gebied achter de Sierra Nevadas, een gebied dat bestaat uit de voormalige staten Washington, Oregon en noordelijk California vanaf San Francisco. Hij kan er alleen en met toestemming met een ouderwetse taxi-met-verbrandingsmotor komen, want het Ecotopia verbiedt vliegtuigen boven haar grondgebied vanwege luchtvervuiling en geluidsoverlast en wil ook geen auto's met verbrandingsmotoren hebben. Zijn "'trusty .45 and holster"(17) wordt bij de grens ingenomen.

[In het begin schrijft Weston nog erg als de Amerikaan die hij is met alle vooroordelen en domme gewoonten. Op vriendelijkheid reageert hij dan nog met wantrouwen en arrogantie. Tja, als je niet eens kunt begrijpen dat je geen wapen mee moet nemen als je ergens te gast zult zijn ... Blijkbaar is er toch sprake van toerisme, er is een voorlichtingsboekje "chiefly for tourists from Europe and Asia."(18) Maar dat is wat vreemd voor een land dat zo'n isolatie nastreeft, vind ik. Bovendien zou er dan veel meer over Ecotopia bekend kunnen zijn. Tenzij Europeanen en Aziaten ook niet met de VS willen communiceren natuurlijk. ]

Hij signaleert electrische minibusjes die mensen van hot naar haar brengen en de trein van Lake Tahoe naar San Francisco Bay blijkt een snelle magneettrein (360 km per uur) met een heel relaxte inrichting met kussens en planten waar sommigen marihuana roken. Afvalscheiding, hergebruik, handgemaakte zaken zijn normaal, valt Weston tijdens de treinreis al op.

[Vandaag de dag is dat marihuana roken een wat vreemde insteek, gezien de gezondheidsrisico's voor jezelf en anderen, maar dit boek is natuurlijk van 1975.]

"It may seem unlikely to Americans, but I observed that during our trip my fellow travelers did without exception dispose of all metal, glass, or paper and plastic refuse in the appropriate bin."(20)

Treintransport onder de 1000 km is een stuk goedkoper dan transport per vliegtuig wordt fijntjes opgemerkt. Weston ziet onderweg dat gebouwen vooral gebouwd worden met natuurlijke materialen. De gebouwen ...

"... they lack the aesthetic sense that would lead them to give such materials a coat of concealing paint. They would apparently rather cover a house with vines or bushes than paint it." [mijn nadruk] (25)

Hij ziet vooral landwegen, er is geen verkeer te zien en evenmin 'billboards', benzinestations of telefoonhokjes.

[Dat lijkt me een verademing ... Ook letterlijk. Maar Weston reageert in het begin als een typische Amerikaan, zo van: wat een primitievelingen, ze kleden zich in zelfgemaakte of hergebruikte kleding, en zo verder.]

De mensen die hij in San Francisco ontmoet zijn vriendelijk en los en nieuwsgierig en hebben meteen oogcontact met je, hij voelt nergens de dreiging van criminaliteit. Mensen willen ook niet als anoniem / zakelijk benaderd worden. Voorbeeld daarvan:

[Dat directe oogcontact, van vrouwen met name, komt geregeld terug en is voor Weston blijkbaar een signaal dat een vrouw belangstelling voor seks heeft met hem.]

"You can’t, therefore, approach an Ecotopian functionary as we do. The Ecotopian at the train ticket window simply wouldn’t tolerate being spoken to in my usual way—he asked me what I thought he was, a ticket-dispensing machine? In fact, he won’t give you the ticket unless you deal with him as a real person ..."(27)

De stad zelf is onverwacht rustig, is overal beplant met bomen en andere groene gewassen, er lopen beekjes en riviertjes en grachten doorheen, het grootste deel is wandelgebied, overal zie je fietspaden, fonteinen, parkjes en bankjes, kleine kiosken, en het transport bestaat alleen maar uit elektrische voertuigen en fietsen, auto's zijn er niet.

"Scattered here and there are large conical-roofed pavilions, with a kiosk in the center selling papers, comic books, magazines, fruit juices, and snacks. (Also cigarettes—the Ecotopians have not managed to stamp out smoking!) The pavilions turn out to be stops on the minibus system, and people wait there out of the rain." [mijn nadruk]

[Je vraagt je af waarom dat zo moeilijk is dan.]

Die minibussen komen heel vaak en gaan rustig vooruit. Dat openbaar vervoer is gratis ...

[... iets wat de Amerikaan in Weston aanvankelijk niet kan begrijpen.]

De stad omvat met elkaar verbonden wolkenkrabbers van een verdieping of twintig, die geen bedrijven meer huisvesten, maar bewoners van de stad. De drukte op straat valt mee voor een grote stad. De wandelaars lopen in losse kleurige kleding die nooit synthetisch is, er zijn op dat vlak weinig verschillen tussen mannen, vrouwen en kinderen. 's Nachts is er geen lichtvervuiling door allerlei verlichting van straten en zo verder.

[Met andere woorden: de trend van werken in de stad en wonen in de 'suburbs' is hier teruggedraaid.]

Uiteindelijk gaat Weston naar zijn hotel. Ook daar eenvoud, maar daarnaast een betere videofoon dan hij ooit meemaakte. Huisdieren zijn nergens aanwezig.

[Het verhaal over de jagers die met een gedood hert thuiskomen is wat vreemd, vind ik: ]

"The deer would be butchered and the meat divided: game is said to be a source of considerable meat in the Ecotopian diet; it is prized for its “spiritual” qualities!"(40)

[Ik kan me niet voorstellen dat vlees eten op prijs gesteld zou worden in een wereld waarin het milieu zo belangrijk gevonden wordt. Hoe zou je zoveel mensen kunnen voorzien van vlees zonder intensieve veeteelt? Alleen jacht zou dat nooit kunnen opbrengen.]

De dag erna heeft Weston een interview met de Minister van Voeding. Niets lijkt hier op zijn thuisland: geen 'image' neerzetten via dure kleren en een duur kantoor, bescheidenheid.

"The first major project of his ministry after Independence, he said, had been to put the country’s food cycle on a stable-state basis: all food wastes, sewage and garbage were to be turned into organic fertilizer and applied to the land, where it would again enter into the food production cycle. Every Ecotopian household, thus, is required to compulsively sort all its garbage into compostable and recyclable categories, at what must be an enormous expenditure of personal effort; and expanded fleets of garbage trucks are also needed." [mijn nadruk] (45)

[Voor een Amerikaan allemaal onbegrijpelijk. Het idee dat de overheid je voorschrijft wat je moet doen ... Maar het is een prachtig verhaal, niet alleen over voedsel, maar erna ook over het bestrijden van milieuverontreiniging, van het bestrijden van bestrijdingsmiddelen in de landbouw, van de excessen van de bio-industrie en meer. ]

"Naturally, this smug account roused all my skepticism, and I questioned him about the economic drawbacks of such a system. My questions, however, met a flat denial. “On the contrary,” he replied, “our system is considerably cheaper than yours, if we add in all the costs. Many of your costs are ignored, or passed on through subterfuge to posterity or the general public. We on the other hand must acknowledge all costs." [mijn nadruk] (47)

[Ook dat is een prachtig punt. Daarnaast werd overproductie voorkomen door een werkweek van 20 uur in te voeren.]

"This sounded like a loophole that might house a large and rather totalitarian rat." (50)

[In een 'echte democratie' zou dit volgens Weston niet kunnen, dus moet Ecotopia wel een totalitaire staat zijn. Weston etaleert in het begin steeds weer de Amerikaanse overgevoeligheid voor regulering door de overheid en gemoraliseer ... In feite wordt daar de spot mee gedreven in dit boek. Maar er wordt niet zozeer gedwongen als wel opgevoed, overlegd, uitgelegd. En wetenschappers onderzoeken dingen onafhankelijk van het bedrijfsleven. ]

"The Assistant Minister smiled rather wanly. “In Ecotopia,” he said, “you will find many many things happening without government authorization. But the study committees do operate with scientific advice, of the most sophisticated and independent type imaginable. Scientists in Ecotopia are forbidden to accept payments or favors from either state or private enterprises for any consultation or advice they offer. They speak, therefore, on the same uncorrupted footing as any citizen. Thus we avoid the unfortunate situation where all your oil experts are in the pay of the oil companies, all the agricultural experts in the pay of agribusiness, and so on.”"(52)

[Van de andere kant: die wetenschappers moeten toch eten. Hoe is dat geregeld?]

Weston studeert op het meegegeven materiaal en merkt hoe enorm ingrijpend zo'n stable-state samenleving is. Hij begint wat meer waardering te voelen voor wat er in Ecotopia wordt nagestreefd, al blijft het leven daar hem verbazen. Zoals de enorme emotionaliteit, de expressie van intense gevoelens, boze en andere.

Hij leert door een reis naar Alviso dat de samenleving gedecentraliseerd is, in de vorm van kleine steden, overzichtelijke gemeenschappen en buurten. Ze zijn bereikbaar via openbaar vervoer (de magneettreinen, de minibussen etc.). Normaalgesproken worden gebouwen van hout gemaakt en zijn ze drie of vier verdiepingen hoog met een binnenplaats zoals in Parijs. De herbebossing zorgt voor de voortdurende aanlevering van dat hout. De appartementen zelf zijn groot en hebben 10 - 15 kamers: de benadering is niet gericht op gezinnen maar op communes.

"The apartments themselves are very large by our standards—with 10 or 15 rooms, to accommodate their communal living groups." [mijn nadruk] (64)

Alles wordt vanaf de rand van de stad aangeleverd via een ondergronds netwerk van transportbanden. Er is wel wat handel met 'het buitenland' maar die is wel gebonden aan strenge maatstaven. De mensen wonen dicht bij elkaar. Scholen en ontspanningsgebieden bevinden zich aan de rand van de stad, maar dat is in zo'n kleine stad van 9000 mensen dus op loopafstand. De productie in de fabriek die Weston bezoekt is zo veel mogelijk geautomatiseerd, terwijl groepen mensen alles in elkaar zetten, maar niet via lopende bandwerk en een inspanningsverplichting. Het is er rustig, er is geen werkdruk. De elektirsche voertuigen die geproduceerd wordn zijn simpel en effectief.

"These primitive and underpowered vehicles obviously cannot satisfy the urge for speed and freedom which has been so well met by the American auto industry and our aggressive highway program."(70)

[Gelukkig maar ... ]

Niets wordt geregeerd door het ritme van de klok, men volgt zoveel mogelijk het ritme van de natuur, met het leven van de vroegere Indianen als voorbeeld De inwoners van Ecotopia zitten lekker in hun vel:

"Ecotopians, both male and female ... just seem to enjoy their bodies tremendously. Nor do they keep this to themselves, particularly—I’ve several times walked in on people making love, who didn’t seem much embarrassed or annoyed—it was hardly different from walking in on somebody taking a bath. I find myself envying them this comfortableness in their biological beings. They seem to breathe better, move more loosely. I’m experimenting, trying to imitate them…." [mijn nadruk] (77)

[Thema's als 'waarden en relaties', 'waarden en seksualiteit' spelen een belangrijke rol in dit boek. En dat is bijzonder wanneer je vergelijkt met allerlei andere utopische romans.]

Meer over het perspectief op relaties in de gesprekken die Weston heeft met collega-journalisten uit Ecotopia. Bert verbaast zich over de individuale benadering, de afwezigheid van anderen die je emotionele steun kunnen geven als je 'relatie' er niet is.

"“It still sounds frivolous to me,” he said, frowning. “It gives too much power to loneliness. Here we try to arrange it so we are not lonely very often. That keeps us from making a lot of emotional mistakes. We don’t think commitment is something you go off and do by yourselves, just two of you. It has to have a structure, social surroundings you can rely on. Human beings are tribal animals, you know. They need lots of contact.”" [mijn nadruk] (75)

[Dat is natuurlijk nogal normatief. Mensen zijn ... Altijd een gevaarlijke insteek.]

In Ecotopia is er volledige gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen. Het doet niets af aan bepaalde feminiene of masculiene aspecten in gedrag.

[Weston blijft vaag over wat dat dan in zou moeten houden.]

Meer over zijn minnares Francine met wie hij blijkbaar een open relatie heeft. Hij begrijpt de benadering in Ecotopia niet: iedereen lijkt open en lijfelijk, maar niemand stelt zijn aanpak op prijs.

"Have the awful suspicion that every woman around me is secretly, constantly fucking and that I could have them if I only knew the password—but I don’t.(...)
Many Ecotopian women are beautiful in a simple, unadorned way. They’re not dependent for their attractiveness on cosmetics or dress—they give the impression of being strong, secure, pleasure-loving people, very honest and straightforward emotionally. They seem to like me: in the Cove as on the streets they meet my eyes openly, are glad to talk, even quite personally. Yet I can’t get past that stage to any real action. Have to think about that some more. Maybe I’ll learn something." [mijn nadruk](85-87)

Alle Amerikaanse teamsporten bestaan niet in Ecotopia en evenmin agressieve sporten. Individuele sporten, wandelen, dansen en allerlei andere actieve bezigheden krijgen er alle aandacht. Het gaat niet om competie. Iedereen ziet er gezond en fit uit. Ook scholen besteden veel tijd aan buitenschoolse activiteiten voor de kinderen.

"The fat and broken-down people we are accustomed to seeing on our city streets are absent here, and even oldsters seem surprisingly fit and hearty."(89)

"Shortly after Independence, an expropriation law made all waterfront properties into “water parks.” Beautiful exclusive estates were seized and turned into fishing communes, schools, hospitals, oceanographie and limnological institutes, museums of natural history. Public boating, fishing and swimming were permitted in lakes that had formerly been enclosed in fenced, guarded private developments."(93)

"Apparently, the excitement we focus on our major sports has been entirely diverted in Ecotopia to what they call “the war games.”"

[Callenbach kan zich denk ik echt niet voorstellen dat iemand niet gek zou zijn op de Amerikaanse competitiesporten met alle sensatie en fanhysterie en noem maar op. Mensen moeten dat soort gevoelens blijkbaar gewoon hebben en daarom komt hij met het 'bloedige ritueel' van de War Games, een onderwerp wat later verder aan de orde komt maar dat ik steeds ervaren heb als raar als je naar de rest van Ecotopia kijkt. Alsof mensen per se iets moeten hebben om hun agressie te botvieren, alsof je alleen vredelievend kunt zijn als je ergens je negatieve gevoelens kunt kanaliseren.]

De president is een vrouw: Vera Allwen, een sterke warme persoonlijkheid, die niet boven het volk staat.

"Ecotopians claim to have sifted through modern technology and rejected huge tracts of it, because of its ecological harmfulness. However, despite this general technological austerity, they employ video devices even more extensively than we do."[mijn nadruk](99)

"Video sets are everywhere, but strangely enough I have seldom seen people sitting before them blotted out in the American manner.(...) But Ecotopians seem to use TV, rather than letting it use them."(99-100)

Reizen wordt vermeden in het belang van het milieu. Men gebruikt eerder de beeldtelefoon. Er is educatieve televisie en televisie wordt interactief gebruikt bij allerlei overleggen die allemaal gewoon openbaar zijn en uitgezonden worden. Maar ze zijn er ook gewoon voor entertainment: films en zo.

En echte reclame is er niet: tv-programma's worden soms onderbroken voor mededelingen / voor het geven van informatie. Maar er is niet zo veel variatie in producten, er bestaat geen materialisme, Ecotopians hebben meestal weinig persoonlijke bezittingen. Dingen worden gerepareerd en hergebruikt.

"And of course much electronic gear is now so small that it must simply be recycled if it stops working. The Ecotopians, indeed, have produced some remarkably miniaturized electronic devices, such as stereo sets no larger than a plate, ingeniously responsive controls for solar heat systems and industrial processes, and short-range radiotelephones built into a tiny earphone. These evidently satisfy a national urge for compactness, lightness, and low power requirements."[mijn nadruk](105)

"Usually on my trips I feel pretty frustrated sexually after a couple of days and try to get taken care of, somehow or other. Am still totally puzzled why these independent Ecotopian women don’t react to my signals. It certainly isn’t because they are out of touch with their own sexuality! Was kidding around with one I picked up on the street. “Look,” she said after a bit, “if you just want to fuck why don’t you say so?” and marched off in disgust. That got to me, somehow. Realized I don’t just want to fuck, as I usually think when I’m away. I really want to figure out what goes on between men and women out here, and try getting with it: they obviously deal with each other in ways I don’t know about. I feel envious and left out, but also challenged and curious. Sometimes my confusion settles into a feeling of readiness, patience, calmness: as if I must soon run into somebody who will make it all clear." [mijn nadruk](108-109)

[Weston denkt dus nog steeds na over de seksuele relaties hier. De mensen zijn er vrij in seks, ze vinden het niet erg om gezien of gehoord te worden als ze vrijen, ze zijn op allerlei manieren erg lijfelijk. Vermoedelijk is Weston nog te indirect en vaag in zijn signalen en op een Amerikaanse manier aan het versieren, waardoor het niet erg klikt met de vrouwen daar.]

Volgt een stuk over de economie in Ecotopia. Daar wil mens alleen produceren wat nodig is en heeft dus een 20-urige werkweek. Men nationaliseerde en onteigende op verschillende manieren alles, de werkloosheid die ontstond werd gebruikt voor de constructie van een nieuwe infrastructuur, prijzen van producten werden gecontroleerd.

"What was at stake, informed Ecotopians insist, was nothing less than the revision of the Protestant work ethic upon which America had been built. The consequences were plainly severe. In economic terms, Ecotopia was forced to isolate its economy from the competition of harder-working peoples. Serious dislocations plagued their industries for years. There was a drop in Gross National Product by more than a third. But the profoundest implications of the decreased work week were philosophical and ecological: mankind, the Ecotopians assumed, was not meant for production, as the 19th and early 20th centuries had believed. Instead, humans were meant to take their modest place in a seamless, stable-state web of living organisms, disturbing that web as little as possible. This would mean sacrifice of present consumption, but it would ensure future survival—which became an almost religious objective, perhaps akin to earlier doctrines of “salvation.” People were to be happy not to the extent they dominated their fellow creatures on the earth, but to the extent they lived in balance with them."[mijn nadruk](111-112)

"In short, financial chaos was to be not endured but deliberately engineered. With the ensuing flight of capital, most factories, farms and other productive facilities would fall into Ecotopian hands like ripe plums.
And in reality it took only a few crucial measures to set this dismal series of events in motion: the nationalization of agriculture; the announcement of an impending moratorium on oil-industry activities; the forced consolidation of the basic retail network constituted by Sears, Penney’s, Safeway, and a few other chains; and the passage of stringent conservation laws that threatened the profits of the lumber interests."(113-114)

Waarom kwam er geen militaire invasie van de VS die dit alles met lede ogen aanzagen? Omdat Ecotopia snel een militia vormde en bewapende en naar men zei atoomwapens had verborgen in Amerikaanse steden die ze konden laten afgaan. Ecotopia werkte met dreiging.

[Niet een erg bevredigend verhaal. Die militia kwam er in een paar maanden? En ze zouden vanuit hun ideologie niet terugschrikken voor het gebruik van atoomwapens? ]

Toevallig beschikte het afgescheiden gebied over allerlei natuurlijke hulpbronnen, veel kennis en intelligentie en een hoog opleidingsniveau in haar inwoners, met uitstekende universiteiten en onderzoeksinstituten.

"“All this,” one Ecotopian told me, “convinced us that if we wished to survive we had to take matters into our own hands.” I pointed out that this had always been the claim of conspiratorial revolutionaries, who presume to act in the name of the majority, but take care not to allow the majority to have any real power. “Well,” he replied, “things were clearly not getting any better—so people really were ready for change. They were literally sick of bad air, chemicalized foods, lunatic advertising. They turned to politics because it was finally the only route to self-preservation.”"(119-120)

Weston komt in contact met mensen (mensen uit het bedrijfsleven) van de oppositie die willen samenwerken met de VS, ook al wordt dat als landverraad beschouwd. Ze willen geheime operaties opzetten die aansluiten bij clandestiene operaties van de VS.

En dan komt hij Marissa Brightcloud tegen die hem maar een bosbouwproject moet brengen. Over haar:

"Strong, warmly physical woman—slender but with solid hips; dark curly hair, large intense eyes ...(126-127)

"Turned on the bath water tap, threw some more wood on the heating fire, gave me a warm, wry smile, came nearer, put a hand on my shoulder. “Do you want to make love with me?”
I have been feeling frustrated the last few days, but her assertiveness unnerved me a moment. She’s not at all submissive or attentive. She just wanted to get close to me, to play, and to make love."(132)

[Als in een slechte Amerikaanse film: ze haasten zich uit hun kleren en slaan meteen aan het neuken, alsof er geen andere mogelijkheden bestaan. Geweldig, het boek is geschreven door een man ...]

"Not exactly beautiful, at least by my usual standards. But sometimes, when she looks at me, my hair stands up as if I’m confronting a creature who’s wild and incomprehensible, animal and human at once. Eyes dark brown, hard to fathom. She was a little rough as we splashed around in the water—bit me, jumped away. Finally realized she wanted me to stop being gentle with her. Kept relapsing into a kind of silly tenderness. She’d bring me out of it with a push or a bite."(133)

[Ja, tederheid is natuurlijk niet wat ze wil, ze wil hard geneukt worden. Tjonge jonge.]

"It turns out she has a regular lover in the camp. But has somehow arranged it so she can be with me during my stay.
What we do sexually is different from anything that has ever happened to me. (...) It’s as if the whole American psychodrama of mutual suspicion between the sexes, demands and counterdemands and our desperate working at sex like a problem to be solved, has left my head. Everything comes from our feelings.(...)
“Have you had any children?” I asked. “Not yet,” she said, “but I will soon.” “With Everett?” “Oh, no! We’re just good friends—fucking partners, not mates.” “How will you find your mate?” She shrugged. “What a question! Don’t you know?”"(135-138)

De wouden en bossen vormen een belangrijke bron voor alles wat er in Ecotopia gebeurt. Er wordt van alles van gemaakt en dus wordt er goed voor die wouden en bossen gezorgd Herbebossing is essentieel: wie met hout wil bouwen moet eerst dienst doen in de bossen om qua hoeveelheid het hout aan te planten dat die persoon gaat gebruiken. Hout wordt niet geëxporteerd, ook hier is er geen sprake van overproductie.

"It is interesting, by the way, that such Ecotopian forests are uncannily quiet compared to ours, since they have no trail-bikes, all-terrain vehicles, airplanes overhead, nor snowmobiles in the winter. Nor can you gel around in them rapidly, since foot trails are the only way to get anywhere."(147)

Ook nog wat over landbouw en veeteelt. Daarna weer over Marissa.

"Marissa says I am squeamish about violence."(148)

"She finds my dubious confrontations with Ecotopian manners and morals endearingly comic.(...) It is at such times, I notice, that we have had our tenderest lovemaking."(148-149)

[O, nu is er wel ineens sprake van tederheid bij het vrijen?]

Naar aanleiding van zijn gesprek met de ondergrondse oppositie komt de contraspionagedienst bij hem op bezoek. Ze doen niet echt vervelend.

Vervolgens komt de bevolkingspolitiek ter sprake: de populatie daalt na lange debatten en een doordachte aanpak:

"Finally, a three-stage program was adopted. The first stage, begun immediately, was a massive educational and medical campaign aimed at providing absolutely all women with knowledge of the various birth-control devices. Abortion upon demand was legalized; its cost soon became very low, and it was practiced in local clinics as well as hospitals." [mijn nadruk] (155)

Andere maatregelen: decentralisatie, schaalverkleining in gezondheidszorg en onderwijs, geen nadruk op een kerngezin maar leven in kleinere gemeenschappen van tussen de vijf en twintig personen. In die communes wordt alle verantwoordelijkheid gedeeld, ook het opvoeden van de kinderen, waarbij ook mannen zorgen voor de kinderen.

"It is rare for Ecotopian old people to live alone, as so many of ours do; they mostly live in the families, where they play an important role in child care and early education."(165)

[Een heel goed idee ... Deze samenleving doet er alles aan om eenzaamheid te bestrijden.]

"Monogamy is not an officially proclaimed value, but the couples are generally monogamous (except for four holidays each year, at the solstices and equinoxes, when sexual promiscuity is widespread.) Single members of the families often take up with lovers from outside, and sometimes this results in the addition or subtraction of a family member."[mijn nadruk](165)

[Dat is een wat vage uitspraak. De losheid is er wel, monogamie niet de officiële leer, maar het is toch niet helemaal duidelijk wat de bewoners van Ecotopia op dat punt concreet doen. Hoe algemeen zijn de opvattingen op dat vlak? Dat leer je namelijk ook niet zomaar in een paar dagen na jarenlange indoctrinatie met het andere.]

Marissa vindt Weston dus een watje als het om geweld gaat en heeft hem tegen zijn zin aangemeld voor de rituele War Games. Daarover volgt dus een stuk met de merkwaardige titel SAVAGERY RESTORED: ECOTOPIA’S DARK SIDE. De beschrijving klinkt als een initiatierite voor mannen tussen de 16 en 30, met een agressieve competitie tussen twee groepen, mannen die moeten laten zien dat ze moedig kunnen zijn in de strijd. Dat levert zo'mn 50 doden per jaar op.

"But its advocates had persisted, convinced as they were that it was essential to develop some kind of open civic expression for the physical competitiveness that seemed to be inherent in man’s biological programming—and otherwise came out in perverse forms, like war. They hoped that Ecotopians would not be forced to fight any actual wars, since they knew the utter destruction that would result. On the other hand, it seemed indisputable that man was not a creature built for a totally and routinely peaceful life. Young men, especially, needed a chance to combat “the others,” to charge and flee, to test their comradeship, to put their beautiful resources of speed and strength to use, to let their adrenalin flow, to be brave and to be fearful."[mijn nadruk](182)

"It appears, by the way, that women never participate in the war games; but before our feminist militants leap on this point, they should know that the games were established as part of the Survivalist Party’s generally cooperation-oriented program, and that Ecotopians prefer to focus women’s competitiveness in other ways: through contests for political leadership, through organizing work—at which women are believed to excel—and through rivalry over men to father their children."[mijn nadruk](188)

""Ecotopia came into existence with a Judeo-Christian heritage,” was the reply [op de vraag waarom bepaalde elementen als een kruis zo'n opvallende rol spelen - GdG]. “We make the best of it. You will find many expressions of it in our culture still."(189)

[Een totaal ongeloofwaardig verhaal. De aanname is dat zoiets als gewelddadig zijn, competitief zijn, in de genen zit, en dan vooral van mannen. Je hebt hier ineens weer 'winners en losers' en iedereen houdt van de 'winners', vrouwen willen er mee naar bed, ook Marissa, want dit zijn de echte mannen. Het argument waarom het alleen voor jonge mannen is slaat nergens op. Ook de opmerking over die joods-christelijke achtergrond slaat nergens op. Dit hele gebeuren past op geen enkele manier in een samenleving waarin iedereen gelijkwaardig is en zo verder zoals hiervoor beschreven. Dit zijn oude waarden en normen waar men juist vanaf wilde. ]

"Goddamn woman is impossible! Got really turned on at the war games—stayed beside me during the fighting, explaining it to me in low, excited voice. Then afterward rushed away to the cauldron, drank an enormous cupful, looked around in an inviting fashion, and made no resistance when one of the winning warriors came up, propositioned her, and literally carried her away. (She weighs about 130, as I happen to know, but this didn’t faze him.) Not a glance in my direction.
Later, when rest of us were eating, she sauntered back, flushed and sweaty. Ignored my obvious ill humor. Later, when we went back to the Marshall hotel, she was relaxed and floppy, and I tossed her around on the bed a little roughly, wouldn’t let her up, more or less raped her. She seemed almost to have expected this. I felt odd when it began, confused between hatred and desire, but then they merged in a kind of hard, tightly holding embrace—a welcoming back on her part, and a deep acceptance of her on mine. I love her freeness, even when it hurts."(190-191)

[Ook dit is een dom stuk. Even afgezien van dat ze met een winnaar naar bed wil, ze laat hem ter plekke zitten voor een ander, ook al heeft ze hem zelf uitgenodigd. Daarna vindt ze het normaal dat hij haar met de nodige jaloerse agressie neemt, want natuurlijk vindt ze het heerlijk dat mannen zo agressief zijn. Callenbach heeft weinig inzicht in de waarden en normen die hij heeft over mannen en vrouwen en seks. Daar had hij wel wat beter over na kunnen denken.]

Volgt een verhaal over plastic en hoe dat hier gebruikt wordt. Het is natuurlijk en biologisch afbreekbaar. Het vervangt metalen. Erna volgen allerlei losse stukjes over van alles.

"Ecotopian plastics are entirely derived from living biological sources (plants) rather than from fossilized ones (petroleum and coal) as most of ours are."(193)

"After Independence, I am told, great efforts were made to noiseproof things, and a lot of work was put into developing virtually soundless versions of many machines and appliances."[mijn nadruk](205)

Het gaat ook even over privacy tegenover openheid. Marissa vertelt anderen van haar commune van alles over haar intieme verhouding met Weston en hij vindt dat vervelend, hij kent dat niet. "is er dan iets om je voor te schamen?' zegt ze.

Daarna volgt er een stuk over vrouwen en macht, politiek langs sekselijnen, vrouwelijke ideeën over coöperatie, natuurlijkheid, gericht op consensus in de Survivalist Party, meer ouderwetse mannelijke ideeën als individualisme, productiviteit in de Progressive Party. Het recht functioneert na de afscheiding ongeveer zoals in de VS.

"Ecotopians, like Americans, maintain an enormous army of lawyers and tend to work out many kinds of disputes in the courts."(215)

[Ik kan me niet voorstellen dat dat een goed teken is en lijkt me ook niet in overeenstemming met het eerder beschrevene.]

Maar de waarden en normen over wat 'crimineel' is liggen hier wel anders: milieuverontreiniging wordt bijvoorbeeld zeer serieus genomen.

"“Victimless” crimes such as prostitution, gambling, and drug use are no longer on the books, but embezzlement, fraud, collusion, and similar “gentleman’s crimes” are dealt with just as severely as crimes like assault and robbery—which are, by the way, rare in Ecotopia ..."(215-216)

[Waarom nog prostitutie als iedereen zo gemakkelijk seks kan hebben met een ander, ook buiten zijn of haar relatie? Dit wordt helaas niet uitgewerkt. Zie ook zijn ervaring op een jaarmarkt:]

"This is not one of the four weekends of the year when sexual license is said to prevail (the spring equinox was two months ago) but things certainly looser than usual. Maybe reacting to Francine’s nutty letter, I got drunk and reckless, and followed two flirtatious young women into a tent. Nice sometimes to blot out thoughts of Serious Relating, and they were willing to play the game of anonymity. I guess it’s a result of my puritan heritage that I’ve never been with two women at once (though I have often wished I had the nerve to try it). These girls were absolutely cool and matter of fact about it, which made it easier. Sometimes they would both concentrate on me, sometimes I would share one with the other. They seemed to regard sex the same way we’d regard eating, or maybe walking—a pleasant biological function, but without any heavy emotional expectations. Very relaxing…."[mijn nadruk](222)

Vervolgens weer een stuk over de economie vanuit de vraag of die socialistisch is in Ecotopia. Iemand van de regering noemt die eerder 'gemengd', maar met andere accenten dan in de VS. Na de afscheiding en de onafhankelijkheid was er sprake van kapitaalvlucht, van rijke families en eigenaren van fabrieken en zo die er vandoor gingen. De werkers zagen zich daardoor gedwongen zelf de controle over fabrieken, agrarische bedrijven en zo verder over te nemen. De wetgeving werd er op aangepast om de omzetting naar een 'stable-state system' te kunnen realiseren. Groot privé-bezit en overerving van bezit zijn nu verboden, de belastingen zijn geheel anders opgezet. Er worden grenzen gesteld aan schaalvergroting, bijvoorbeeld via het opkopen van andere bedrijven. Goede werkomstandigheden worden belangrijk gevonden.

"The workers in an Ecotopian enterprise must now all be “partners”; a man cannot just set up a business, offer wages to employees, fire them when he no longer needs them, and pocket whatever profits he can make. Grotesque as it may seem, all Ecotopians who join an enterprise now do so on the same sort of basis as our high executives."(229)

"Ecotopian enterprises generally behave much like capitalist enterprises: they compete with each other, and seek to increase sales and maximize profits, although they are hampered by a variety of ecological regulations. I suspect they are not immune to a certain amount of chicanery and false claims about their products."[mijn nadruk](233)

[Ook dit aspect van Callenbachs verhaal lijkt me niet erg doordacht. Competitie staat tegenover samenwerking. Competitie is verspillend, het delen van kennis in samenwerking is eindeloos veel efficiënter. Callenbach is niet in staat zijn Amerikaanse achtergrond te vergeten: competitie is wat blijkbaar moet, of het nu in de economie, de sport of de seks is. Hij laat ook veel andere dingen niet los die volstrekt aanvechtbaar zijn zoals een BNP. ]

"There is a surprisingly small national welfare system, considering that Ecotopians enjoy a lifetime “guarantee” of minimal levels of food, housing, and medical care. While some citizens, especially those working on untried developments in the arts, utilize this guarantee to exist without jobs (sometimes for years—the envy of our young artists!) most people either feel the guarantee level is too abject to exist on, or find it’s desirable to work in order to provide themselves with a lively social life. The old and disabled, of course, must survive by taking advantage of the guarantee; and by my observation the living standard involved, while low, is perhaps slightly better than that of our Social Security recipients."[mijn nadruk](236)

[Er wordt dus een sociaal vangnet gehanteerd in de vorm van een basisinkomen. Jammer dat Callenbach dat niet verder uitwerkt. ]

"Standardization is carried amazingly far in the core stores."(240)

[Dat ligt voor de hand. Het is totale verspilling om twintig soorten tandpasta te hebben waaruit je mag kiezen. Maar waarom sokken alleen in de kleuren zwart en wit gemaakt en aangeboden worden ontgaat me. Hierna volgt een mooie kritiek op de wereld van artsen / apotheken / farmaceutische industrie:]

"The Ecotopian medical profession went through the pharmacopeia after Independence and ruthlessly eliminated many tranquillizers, energizers, sleep-inducers, and other drugs such as cold remedies. In fact they now license no behavior-control drugs at all."[mijn nadruk](242)

Dan een stuk over ras. Zwarte mensen gebruikten de onafhankelijkheid ook als een totale onafhankelijkheid van witte mensen met een totale segregatie als gevolg.

"This, like other aspects of the Ecotopian race situation, is an uncomfortable irony for Americans. We look with horror on the apartheid society of South Africa, where the dominant white minority has enforced rigid segregation in every aspect of life. In Ecotopia, the black minority has itself enforced a similar segregation—though of course it makes some difference that this was voluntary whereas that of the Africans was forced upon them by the whites. But this admission that the races cannot live in harmony is surely one of the most disheartening developments in all of Ecotopia, and it clouds the future of our nation as well."[mijn nadruk](252)

[Het typische Amerikaanse probleem. Maar het is een onlogisch verhaal want waarom zouden zwarten daar naar streven, terwijl de witte bevolking van Ecotopia werkelijk allerlei vanzelfsprekendheden overboord gooit en ongetwijfeld niet dezelfde racistische neigingen als in de VS gebruikelijk. Ik vind het verhaal ook nogal bevooroordeeld over zwarte mensen, niet in alle opzichten feitelijk (zoals dat ze vaker in gevangenissen zitten).]

Vervolgens een stuk over zon- en waterenergie. Ecotopia wil energie opwekken waar het nodig is, zodat het land niet vol komt te staan met elektriciteitsmasten en zo. Alles is gericht op duurzaamheid en praktische toepassingen.

Volgt weer een dagboeknotitie over seks met Marissa.

"I almost don’t “think” about it at all, the way I have in the past. And the sexual contact between us goes on getting better and better. We are perfectly open and loose and trusting; sometimes we lose ourselves, our self consciousnesses, in tremendous bursts of shared feeling—closeness and orgasms that are really different from anything in my life before. Yet we never speak of it; it just happens. And not that it’s weird—strange positions or anything. We sometimes fool around with oral sex in one way or another, and it’s pleasant for fun and games or preliminaries, but for the real contact we both like intercourse, the old standby."[mijn nadruk](266-267)

[Typisch. Neuken is echte seks, al het andere niet. Een conservatieve man aan het woord.]

"I have also been thinking back to my marriage with Pat. I don’t see, when I look at Ecotopian love relationships, or marriages, that awful sense of constriction that we felt, the impact of a rigid stereotyped set of expectations—that this was the way we were going to relate to each other forever, that we had to, in order to somehow survive in a hostile universe.(...) A marriage is a less central fact of a person’s life, and therefore it is not so crucial that it be altogether satisfying (as if anything or anybody was ever altogether satisfying.) Though people do split up in ways that are clearly very painful for them. But not the wrenching feeling of failure that both Pat and I had when we broke up"(270-272)

Het volgende stuk gaat over de pers, televisie, uitgeverijen. Na de afscheiding werden al gauw de mediacorporaties opgebroken, een bedrijf mocht nog maar één van de media vertegenwoordigen. Adverteren werd aan banden gelegd en er bestaat een plicht tot voorlichting. Het aantal kranten en tijdschriften nam toe, het aantal gepubliceerde boeken ook. Print-on-demand is normaal. Ook televisie is gedecentraliseerd en erg gericht op het informeren van de inwoners van Ecotopia.

Het onderwijs heeft natuurlijk ook een totaal andere insteek en past bij de aandacht voor de natuur en het leven in harmonie daarmee.

"I was unable to locate the school office, and when I inquired, I was told the school has none—its records consist of a single drawerful of cards! With only a half dozen teachers, my informants said, the coordination and decision-making for the school is simply part of everyday life."(291)

[Erg grappig dat. Ja, schaalvergroting is natuurlijk niet de benadering in Ecotopia. Kleinschaligheid, kleine groepen, alles leren vanuit de praktijk en door het te doen, actief buiten.]

"The woodlot is a main focus of activity, especially for the boys, who tend to gang up into tribal units of six or eight. They build tree houses and underground hide-outs, make bows and arrows, attempt to trap the gophers that permeate the hillside, and generally carry on like happy savages ... (...) There are some projects, such as a large garden and a weaving shed, which seem to be dominated by girl children, though some of the girls are members of chiefly male gangs. Most of the children’s study and work time, however, is spent in mixed groups."[mijn nadruk](292)

[WTF? En de meisjes maken zeker de boterhammen voor de jongens klaar? Af en toe merk je dat Callenbach weer komt met die typische vooroordelen over hoe mannen en vrouwen zich op basis van de testosteron - zeg maar - zouden willen gedragen. Jongens moeten blijkbaar fysiek erg actief zijn en meisjes moeten blijkbaar vooral goed zijn in het rekening houden met andere mensen / in sociaal zijn / in de meer verzorgende en huishoudelijke dingen. Je ziet dat wel vaker in dit boek. Het slaat nergens op.]

"Does this extremely unregulated atmosphere lead to wild conduct among the children? So far as I could tell, not at all; in fact, the school is curiously quiet. Small bands of children roam here and there on mysterious but obviously engrossing errands. A few groups play ball games, but the school as a whole has little of that hectic, noisy quality we associate with our schoolgrounds."[mijn nadruk](295-296)

"the most remarkable fact of all about Ecotopian schools: they are private enterprises. Or rather, just as most factories and shops in Ecotopia are owned by the people who work in them, so the schools are enterprises collectively but personally owned by the teachers who run them. Crick School is legally a corporation; its teacher members own the land, buildings and reputation (such as it is) of their school. They are free to operate it however they wish, follow whatever educational philosophy they wish, and parents are free to send their children to Crick School or to another school as they wish."[mijn nadruk](297)

[Dat is een zeer ongeloofwaardig verhaal. Dus ze mogen ook een educatieve benadering hebben zoals in de VS? Die tegen alle principes van Ecotopia ingaat? Dat kan gewoon niet. En hoe verdienen leraren van school X hun geld als ouders besluiten dat school Y zo fantastisch is en allemaal hun kinderen naar school Y sturen? En hoe redt school Y zich dan met zo'n instroom? Opnieuw zie ik hier die typisch Amerikaanse moeite met planning en invloed door de overheid. Maar ELKE overheid zal de scholen in de hand willen hebben om bepaalde dingen voor elkaar te krijgen. En planning is gewoon noodzakelijk, ook zonder overheid. Misschien vragen kleinschaligheid en autonomie nog wel meer planning van boven af dan bij de grootschalige aanpak. Dit is een heel naïef verhaal.
Even later gaat het over de de nationale schoolonderzoeken van 12- en 18-jarigen die de overheid afneemt. Zo vrij en autonoom zijn de scholen dus ook weer niet. Er staat niets over de gevolgen als een school slecht presteert bij die onderzoeken. En er zijn scholen met wachtlijsten, goh ... En er is competitie tussen scholen ... ook zo'n ding dat Callenbach maar niet uit zijn systeem kan krijgen. En er zijn blijkbaar toch arme gezinnen die geholpen moeten worden om de schoolkosten te kunnen betalen ... En zijn het nog steeds de ouders die beslissen over 'hun' kinderen in een samenleving waarin kinderen opgroeien in communes?
Kortom: dit verhaal over het onderwijs rammelt aan alle kanten. De intentie is duidelijk, maar het is niet consequent aangepakt.]

Het volgende stuk gaat over de woningen van de Ecotopiërs, over de plastic buishuizen bijvoorbeeld.

"Because of the extremely good insulation and air seal provided by the foam shell, extruded houses are easy to heat—in fact the windows are usually kept wide open—and their inhabitants thus tend to wear little clothing indoors. (Indeed some of them are totally unconcerned about nudity—I was once greeted at the door by an Ecotopian wearing nothing at all.)"[mijn nadruk](312-313)

Vervolgens gaat het over onderzoek dat gescheiden is van onderwijs. Ook hier kleinschaligheid: er zijn heel veel kleine onderzoeksinstituten, die wel gevestigd zijn in de buurt van universiteiten, maar niet aan de universiteiten. Wat er onderzocht wordt past natuurlijk bij de samenleving die Ecotopia is en is praktijkgericht en multidisciplinair. Ook de universiteiten zijn opgesplitst in kleinere onderwijsinstituten. De studenten hebben er veel invloed en ook hier draait het om de praktische problemen van het leven in Ecotopia, je studeert er niet voor status, een diploma, je toekomst.

"There is one striking lack in Ecotopian science, which reminds one how drastic have been the effects of secession in some areas. Neither in Ecotopian universities nor in research institutes can one find professors of several once flourishing disciplines: political science, sociology and psychology.."[mijn nadruk](325)

[Die zouden geen wetenschappelijke status hebben. Waarom?]

"... intellectual discussion is enjoyed almost for its own sake, as an art. And this hypothetical turn of mind, encouraged by the Ecotopian universities, may have facilitated the adoption of so many startling innovations so quickly and with so little relative disruption."(331)

[Ik vind de uitwerking van de rol van universiteiten ook niet erg bevredigend. Maar goed, je zou een boek van duizenden bladzijden krijgen als je elk aspect van de samenleving uitvoerig en tot in detail zou uitwerken. ]

De sectie hierna handelt over muziek, dans en andere kunsten in Ecotopia. Net als in het onderwijs en bij wetenschap en onderzoek is er ook hier niet zo'n scherpe scheiding tussen wat professioneel is en wat amateuristisch is. Iedereen doet wel iets artistieks, op verschillende niveaus, er van leven kan niemand. Dus: of je leeft bescheiden van het basisinkomen en hebt alle tijd voor je kunst of je werkt en doet er iets artistieks naast in minder tijd. De Ecotopiërs vinden muziek het belangrijkst en daarna dans.

"Apparently, if art is something everybody does, a Picasso or a van Gogh no longer seems quite so special."(336)

[Boeiende gedachte. Relativeert al het gejuich over de 'grote kunstenaars', terwijl nooit iemand kan uitleggen waarom bepaalde kunstuitingen zo geweldig zijn tegenover andere. ]

De dagboeknotitie erna vertelt dat Weston met een groep meedoet aan de War Games. Hij raakt gewonden wordt in een klein ziekenhuis weer opgelapt. Daar wordt hij verzorgd door Linda, de verpleegster die hem is toegewezen. Ze wijkt niet van zijn zijde. Ook in het ziekenhuis natuurlijk de kleinschaligheid en de persoonlijke aandacht voor mensen. Hij wordt er door verpleegster Linda liefdevol gemasseerd en ze laat hem zelfs klaarkomen: als patiënten zich lekker voelen genezen ze eerder, is het idee.

[Wat betreft die War Games nogmaals: Callenbach kan blijkbaar niet loskomen van de Amerikaanse waarden over competitie en mannelijkheid. De euforie van het ten strijde trekken en dat soort flauwekul. Het past totaal niet in de rest van de utopische gedachten van dit boek. Al die mannenmoed doet het nog steeds goed bij de vrouwtjes: ]

"Marissa’s attitude toward me has somehow changed. Maybe it’s my participating, even if sort of inadvertently, in the war games: she seems to feel I am a better person for it—more solid and real."[mijn nadruk](351)

Nog wat meer over de manier waarop ziekenhuizen in Ecotopia functioneren.

"We see other patients, generally (though not always) with opposite-sex nurses. Remarked to Linda that their intimate methods of treatment could sometimes pose problems for the nurses. She was irritated by my attitude. “First,” she said, “every treatment is unique. Second, there is something in every person to value and love” (here she smiled) “even in a dumb chauvinist ugly American bastard like you. Third, nurses are also persons, and we have control of what we do or don’t do. Do you think I’m your slave or something?”"(362)

Als hij weer uit het ziekenhuis is zoekt hij Marissa op. Ze krijgen ruzie omdat hij haar mee wil nemen naar New York, terwijl natuurlijk duidelijk is dat Marissa daar nooit zou kunnen aarden.

[Waarom zou zij alles achterlaten voor hém en laat hij niet alles achter voor haar? Weer die typisch mannelijke ideetjes dat zij zich wel voor hem zal opofferen. ]

Hij mag eindelijk de president Vera Allwen van Ecotopia ontmoeten, maar wel informeel. Zijn suggesties voor reünificatie met de VS worden belachelijk gevonden. Dat vindt hij niet leuk.

[Vreemd. Hij had toch gemakkelijk kunnen bedenken dat dat totaal onwenselijk gevonden zou worden door de Ecotopiërs, omdat Ecotopia een totaal andere wereld is geworden terwijl de VS nog steeds vanuit dezelfde domme achterhaalde ideologie leeft. Het is ook raar dat de reactie van de president hem deprimeert. Die reactie ligt voor de hand en is verdedigbaar. ]

Nu volgen er wat conclusies over dit verblijf in Ecotopia gedurende zes weken.

"On the other hand, these benefits have been bought at a heavy cost. Not only is the Ecotopian industrial capacity and standard of consumption markedly below ours, to a degree that would never be tolerated by Americans generally, but the Ecotopian political system rests on assumptions that I can only conclude are dangerous in the extreme."(377)

"Instead of continuing the long march toward one world of peace and freedom, to which America has dedicated itself on the battlefields of Korea, Vietnam, and Brazil (not to mention our own Civil War), the Ecotopians propose only separatism, quietism, a reversion toward the two-bit principalities of medieval Europe, or perhaps even the tribalism of the jungle.
Under Ecotopian ideas, the era of the great nation-states, with their promise of one ultimate world-state, would fade away."[mijn nadruk](378-379)

[Weston / Callenbach heeft het echt niet begrepen. Ook wat volgt over minderheden die allemaal hun eigen autonome plek willen is weer zo vreemd. Waarom zouden mensen in een goede samenleving nog denken in termen van afkomst en ras? En waarom zou een opsplitsing in kleine zichzelf bedruipende staten met een stable-state economie verkeerd zijn? En oorlog als weg naar een wereld van vrede en vrijheid, echt? Weston is zelf niet erg tevreden over die column.]

Hij wordt door vrienden vanwege zijn wat depressieve toestand voor een laatste verblijf naar een soort van 'Kurort' gebracht voordat hij weer naar huis reist. Nogal tegen zijn wil, hij verdenkt inlichtingendiensten en zo, reageert erg paranoia, erg negatief.

"“All right,” I said, “I’ll tell you something. I want to go home, to get away from this country. Everything here upsets me. It isn’t real, it just isn’t real.”
“It’s real for us—you’re not letting it be real for you.” “Well, I’ve done my job here, as well as anybody could, but now it’s time to go.”"(392)

[Om even de sfeer hier te illustreren. ]

"I have no idea how long I remained in that state, but suddenly I heard my own voice saying, “I am going to stay in Ecotopia!”—startlingly loud and clear. All at once my head felt light again—and I realized I must have been fighting off saying that for weeks. I stood, rising up out of the water, dripping and smiling and quivering. The quiet of the room was split by shrieks of joy from Marie, and we all staggered up the steps, everybody patting me on the back and hugging me: five grown people, naked, prancing around and laughing and yelling."(411)

"I begin to see that I have fallen in love with her country as much as with Marissa. A new self has been coming to life within me here, thanks to both her and her people. This new me is a stranger, an Ecotopian, and his advent fills me with terror, excitement, and strength…. But I am ready for it at last."(414)